“Bir süredir Türkiye’de gerçek bir gerilla savaşından bahsedemiyoruz. Gerillalar Kuzey Irak’ta Türk ordusu ile bir çıkmazın içinde, PKK ise oradaki sivil halk arasında kayda değer bir etki kazanmayı başaramadı. Bu durumda, Türkiye’deki sivil siyasi faaliyetleri korumaktan çok zora sokan silahlı mücadeleden kaçınmak bir yenilgi ya da teslimiyet sayılmamalı”
Türkiye, Kürt sorununda, Devlet Bahçeli’nin beklenmedik çıkışıyla başlayan yeni bir sürece girdi. Daha önce AKP iktidarı tarafından başlatılıp yine AKP iktidarının masayı devirmesi ve kısmi bir iç savaşla sonlanan sürecin aksine şu anda nispeten olumlu adımlar atılıyor. DEM Parti’nin Abdullah Öcalan’la görüşmesinden sonra Öcalan’ın açıklamalarının AKP ve MHP çevrelerinde karşılık görmesi, yeni sürece dair bazı ipuçları veriyor. Fakat AKP kanadından “Terörsüz Türkiye” dışında net bir söylem gelmemesi, görüşmelerin kapalı kapılar ardında yapılarak yurttaşların konuyla ilgili net bir bilgiye sahip olmamaları ve herkesin en çok merak ettiği, “Bundan sonra ne olacak?” sorusuna dair elle tutulur hiçbir açıklama yapılmaması gibi maddeler hâlâ hava duruyor. Çok uzun yıllardır Türkiye solu ve Kürt hareketi üzerine çalışmalar yapan, Almanya’nın günlük sosyalist gazetesi Die Junge Welt’in Genel Yayın Yönetmeni olan Dr. Nick Brauns’la yeni sürecin oluşumunu, nasıl ilerleyeceğini, muhalefetin pozisyonunu ve bundan sonra bizi nelerin beklediğini konuştuk.
PKK’nin kendini feshetme çağrısının, çözümün adresi olarak meclisi göstermesinin Devlet Bahçeli gibi bir isimden gelmesini nasıl değerlendiriyorsunuz?
On yıllardır Kürt özgürlük hareketine karşı militanca mücadele eden faşist bir partinin liderinin, PKK’nin kendini feshetme çağrısı yapması şaşırtıcı olmamalı. Ancak daha önce asılmasını istediği Abdullah Öcalan’ın yetkisini ve daha önce yasaklanmasını istediği DEM Parti’nin arabuluculuk rolünü kullanması ilk bakışta şaşırtıcı. Aslında, faşist ve aşırı milliyetçi sağın merkezi lideri olarak sadece Bahçeli böyle bir rol oynayabilir çünkü kimse onu Öcalan’a sempati duymakla suçlayamaz ve Kürtlerle olası bir barış sürecinde aşırı milliyetçi taraftan gelebilecek yıkıcı potansiyelin çoğunu emebilir ve etkisiz hâle getirebilir. Ve kendi iktidarını korumak için her zaman taktiksel düşünen ve aynı şekilde terk etmekte de hızlı olduğu karşılık gelen taktiksel ittifaklar arayan Erdoğan’ın aksine, Bahçeli’nin aklında devletin çıkarları var. Açıkça amaçlarını dile getirdi: Radikal bir şekilde değişen uluslararası bir ortamda -PKK gibi, Bahçeli de zaten başlamış olan bir Üçüncü Dünya Savaşı’ndan bahsediyor- amaç Türkiye’nin iç cephelerini tahkim etmek. Türkiye’nin, giderek kendisini Kürtlerin sözde koruyucusu olarak konumlandıran İsrail ile hegemonya mücadelesi burada merkezi bir rol oynuyor. Bahçeli’nin temsil ettiği ülkücülük -veya Bozkurtlar ideolojisi- esasen Türk milliyetçisi ve bu nedenle Kürtlere düşman. Ancak, MHP’nin de kendisi için iddia ettiği Osmanlı mirasından yararlanarak Bahçeli, Kürtler için bazı kültürel ve dilsel hakları, Osmanlı İmparatorluğu’nda olduğu gibi, destekçilerine karşı gayet iyi savunabilirdi. Ancak bir şey açık olmalı: Bahçeli, barıştan çok Kürt cephesini yatıştırmakla ilgileniyor. Ve bir faşist liderden çok şey bekleyebilirsiniz, ancak kesinlikle demokratikleşme değil. Mevcut süreç başarılı olursa -ve Türk devletinin bu konuda gerçekten ciddi olup olmadığı konusunda hâlâ ciddi şüpheler var ve örneğin MHP tarafından temsil edilmeyen aşırı milliyetçilerin bir kısmının bozma potansiyeli de önemsiz değil- o zaman demokratik bir mücadele için bir kapı açılacaktır. Ancak, bu mücadele rejime karşı her düzeyde, özellikle de sokaklarda yürütülmelidir. Bu nedenle Kürt hareketinin bu noktada pasif kalması ölümcül olacaktır.
PKK fesih kararını açıkladı. Ancak bu kararın YPG, PJAK ve KCK gibi yapıları kapsayıp kapsamadığı konusunda hâlâ masada duran sorular var. Bu konuda neler söylemek istersiniz?
Hem PKK hem de SDG lideri Mazlum Abdi’nin açıklamaları bu noktada çok açıktır. PKK’nin feshedilmesi ve silahlı mücadelenin sona ermesi Suriye, YPG, YPJ veya SDG ile ilgili değildir. Sadece PKK ve Türk devletine karşı silahlı mücadelesi ile ilgilidir. Gerilla mücadelesinin uzun zamandır çıkmazda olduğu ve Türkiye’de yıllardır neredeyse hiçbir silahlı eylem olmadığı kabul edilmelidir. On yıllardır bu mücadelenin rüzgârında büyüyen ve Türkiye’deki Kürt nüfusu arasında derin köklere sahip olan sivil Kürt hareketine nefes alma alanı vermek umuduyla Türkiye’ye karşı gerilla mücadelesini sona erdirmek bu nedenle mantıklı bir sonuçtur.
Suriye’deki durum tamamen farklıdır. YPG, YPJ ve SDG olmadan Kürtler ve diğer nüfus grupları savunmasız kalır. Lazkiye’de Eş Şara hükümetiyle bağlantılı cihatçıların Alevilere yönelik katliamları, Kürtlerin silahlı korumaları olmasaydı başlarına geleceklerin sadece bir örneğiydi.
Ve şimdiye kadar PJAK’ın dağıtılmasından da söz edilmedi. İran’daki Kürtler, molla rejiminin aşırı baskısı altında. Ancak, PJAK gerillaları ile Tahran arasında yıllardır fiili bir ateşkes var ve bu sadece ara sıra bozuluyor. İran’da da sivil faaliyetler öncelik taşıyor – ancak burada PJAK gerilla güçlerinin koruması da hayatta kalmanın bir garantisi. PKK ve silahlı kanadının dağıtılmasının ardından, PKK gerilla güçlerinden bazılarının PJAK gerillalarının saflarına katılacağını tahmin edebiliyorum. Her iki partinin Irak Kürdistanı’nın dağlık bölgesindeki kampları ve üsleri birbirine yakın. Ve KCK, Öcalan’ın fikirlerinin çeşitli ülkelerde hayata geçirilmesi için tüm destekçilerinin kadro yapısıdır. Bu yapı, muhtemelen başka bir isimle, aynı görüşteki insanların ve siyasi mücadele verenlerin oluşturacağı ideolojik bir topluluk olarak, bir şekilde varlığını sürdürecektir.
CHP’nin bu süreçteki tutumunu nasıl değerlendiriyorsunuz?
CHP bu sürecin kurbanı olma tehlikesiyle karşı karşıya. En azından hükümet İmamoğlu’nu görevden alıp tutuklayarak vs. ana muhalefet partisini ortadan kaldırmaya çalışıyor. Olumlu bir not olarak, on yıl öncesinin aksine, CHP liderliği şu ana kadar olası barış sürecini sözlü olarak destekledi. Ayrıca DEM Parti’nin İmamoğlu ile temel dayanışmasını sürdürmesini de olumlu buluyorum. Şimdiye kadar hükümetin demokratları CHP’ye karşı kullanma ve DEM Parti ile arasındaki işbirliğini bozma planı işe yaramadı. CHP içinde tam da bunu isteyen sağcı güçler kesinlikle var. Ve demokratların içinde barış sürecini tehlikeye atmamak için şimdi sessiz kalmaları ve CHP’den uzaklaşmaları gerektiğine inanan güçler var. Ancak bana ikisi de şu ana kadar küçük azınlık akımları gibi görünüyor.
Belirleyici faktör, Kürt sorunu parlamentoda gerçekten tartışıldığında CHP’nin nasıl davranacağı olacak. En büyük muhalefet partisinin bu soruna sadece taktiksel olarak değil, aynı zamanda prensip olarak yaklaşacağını ve Kürtler ve diğer Türk olmayan Sünni nüfus grupları için genişletilmiş haklar için yasal çerçeveyi güçlendirme konusunda buna göre hareket edeceğini çok umuyorum. Ancak AKP’nin ekonomik olarak liberal noktaları da içeren ve tek adam yönetimini daha da güçlendirmeyi amaçlayan bir pakette karşılık gelen yasal ve anayasal değişiklikleri sunacağından endişelenilmelidir. O zaman parlamentodaki demokratik ve sol kanat güçlerinin böylesine kapsamlı bir paketi desteklemesi imkânsız olacaktır.
Die Junge Welt’te, PKK’nin fesih kararıyla ilgili yazdığınız makalede, PKK’nin yakında bir gerilla partisi olarak tarihe karışabileceğini söylüyorsunuz. Ancak Kürt özgürlük hareketi için bu yeni bir başlangıç olduğunu söylüyorsunuz. Bu tam olarak ne anlama geliyor?
PKK, gerillalar Ağustos 1984’te ilk kurşunlarını atmadan önce ideolojik bir hareket olarak yaklaşık on yıl varlığını sürdürdü—başlangıçta bu ismi kullanmıyorlardı. Silahlı mücadeleye başlama kararı, bir yandan, özellikle 12 Eylül 1980 darbesinden sonra, Kürtlerin sivil faaliyetleri için hiçbir olanak olmaması nedeniyle alınmıştı. Silahlı mücadele, sömürgeleştirilmiş ve reddedilmiş halklara bu mücadele sürecinde özgüven kazandırma etkisine sahipti. Ya da Frantz Fanon’un dediği gibi: “Sömürgeleştirilmiş şey insan oldu.” Ancak, uzun vadeli bir halk savaşı stratejisi bağımsız bir Kürdistan elde etmeyi başaramadı. Bu doğrultuda, Abdullah Öcalan’ın kaçırılmasının ardından PKK stratejisini değiştirdi, Kürt bağımsızlığından uzaklaştı ve gerillalara yalnızca savunma güçleri rolünü atadı. Bu strateji değişikliği, gerilla mücadelesinin ardından, özellikle Kürt illerinde giderek daha fazla belediye başkanlığı kazanabilen sivil bir Kürt hareketinin ortaya çıkması gerçeğiyle de desteklendi. Gerillanın artık öncelikli rolü, Kürt sorununun siyasi çözümü için baskıyı artırmak, aynı zamanda sivil hareketin güvenliğini garanti altına almaktı. Ancak, yaklaşık on yıl önce, ordunun Kürt şehirlerinde ilan edilen özerkliklere ağır silahlarla saldırarak mahalleleri yerle bir etmesiyle, gerillalar artık bu sivil hareketi koruyamaz hâle geldi. O zamandan beri, gerilla savaşı büyük ölçüde Türkiye’den uzaklaştırıldı. Irak’la sınır bölgesinde zaman zaman küçük çatışmalar yaşanıyor. Ankara’da İçişleri Bakanlığı’na ve silah araştırma tesisine [TUSAŞ] yönelik gösterişli ama askeri açıdan anlamsız saldırılar da oldu. Ancak, bir süredir Türkiye’de gerçek bir gerilla savaşından bahsedemiyoruz. Gerillalar Kuzey Irak’ta Türk ordusu ile bir çıkmazın içinde, PKK ise oradaki sivil halk arasında kayda değer bir etki kazanmayı başaramadı. Bu durumda, Türkiye’deki sivil siyasi faaliyetleri korumaktan çok zora sokan silahlı mücadeleden kaçınmak bir yenilgi ya da teslimiyet sayılmamalı.
PKK kongresi, bunun mücadeleyi bitirmekle ilgili olmadığını ve PKK’nin dağılmasının askeri-politik bir hareketten salt politik bir harekete dönüşüm anlamına geldiğini açıkça ortaya koydu. Parti kongresinden alınan videolar, PKK üyelerinin sosyalizm ve kadın özgürlüğü mücadelesini sürdürme yemini ettiklerini gösteriyor. Aynı zamanda, PKK Kürt halkını saldırılara karşı öz savunma da dahil olmak üzere her düzeyde öz örgütlenmeler kurmaya çağırıyor. Barış süreci başarılı olursa, Türkiye’de artık zulüm görmeyecek eski PKK üyeleri, hapisten serbest bırakılacak çok sayıda siyasi tutuklu ve geri dönen sürgünler böyle bir hareketin içinde siyasi kadrolar olarak hareket edebilecek ve bilgi ve deneyimlerini katabileceklerdi.
Gerilla hareketinde, PKK üyeleri yalnızca silahlı mücadeleyi öğrenmediler. Eğitimlerinin çoğu aslında politik ve ideolojikti. Kürt özgürlük hareketinin mevcut hedefleri için mücadele, yani Kürt halkının ve tüm etnik ve dini toplulukların haklarının tanınması, sosyalist demokrasi ve cinsiyet eşitliği, Türkiye’de silahsız olarak devam edecektir. Bunun ne kadar mümkün olacağı, elbette, her şeyden önce devletin eylemlerine bağlıdır. Silahlı mücadele olmasa bile, gücünü esas olarak toplumun alt sınıflarından alan radikal demokratik, kısmen sosyalist yönelimli bir Kürt halk hareketi ile kapitalist-oligarşik devlet arasındaki karşıtlık devam edecektir.
Son olarak “Terörsüz Türkiye” sloganıyla başlayan bu süreçte Türkiye’yi bundan sonra neler bekliyor?
Şu anda birçok kişi kendine bu soruyu soruyor. Türk liderliğinin nihayetinde sadece Kürt hareketini yatıştırmak için manevra yaptığı olasılığını göz ardı etmiyorum. Reformlar olacaksa da ancak çok az olacak veya hiç olmayacak. Bu durumda, kendimizi birkaç yıl önce başladığımız yerde, Türk ordusunun henüz sona erdirmediği Kürt özgürlük hareketine karşı savaşın yeniden canlanmasıyla buluruz. Ve örneğin, Selahattin Demirtaş da dahil olmak üzere çok sayıda siyasi tutuklu yakın gelecekte serbest bırakılsa ve görevden alınan belediye başkanları yeniden göreve getirilse bile, Kürt hareketinin birkaç yıl içinde tekrar şiddetli bir zulme maruz kalmayacağının garantisi yok. FARC gerillalarının silahlarını bırakmasının ardından, artık sivil politikacılar olarak faaliyet gösteren kadrolarının toplu halde öldürüldüğü Kolombiya örneği de bize bir uyarı niteliğinde olmalı.
Bahçeli şimdi parti temsilcilerinden ve çeşitli toplumsal grupların temsilcilerinden oluşan 100 üyeli bir parlamento komisyonu öneriyor ve daha ileri bir strateji geliştirecek. Bunun bir geciktirme taktiği olacağından korkuyorum. Hükümet şimdi barış süreci konusunda ciddi olduğunu göstermek için hızlı bir şekilde harekete geçmeli. Buna, terörle mücadele yasaları kapsamında tutuklu bulunan ve devletin fiilen rehin tuttuğu binlerce sivil siyasi tutuklunun serbest bırakılması da dâhildir. Sivil aktörlerin, belediye başkanları ve gazeteciler gibi, bu yasa kapsamında yargılanmaması için terörle mücadele yasasının kaldırılması veya en azından kapsamlı bir şekilde revize edilmesi gibi yasal değişikliklerin hızla yapılması gerekiyor. Burada eyleme ihtiyaç olduğunu kabul etmek için bir komisyonun yıllarca müzakere etmesine gerek yok.
Silahlı mücadelenin sona ermesinden sonra, en azından Türk devletinin terörle mücadele yasası kapsamında her demokratik hareketi kriminalize etmesi ve Kürt karşıtı nefreti körükleyerek ilerici hareketleri bastırmak için Kürt kartını oynaması artık o kadar kolay olmayacak. Bu aynı zamanda Türkiye’deki sol ve sosyalist hareket ile işçi ve sendika hareketi için de fırsatlar yaratıyor. Ancak, bu süreci “terörsüz Türkiye” başlığı altında çerçevelemek temelde sorunludur. Bu, Kürt direnişini temelde terörist olarak sınıflandırır ve onu ortaya çıkaran koşulları ve varoluş nedenlerini tamamen göz ardı eder. PKK’nin ortaya çıkışı, Kürtlerin ezilmesi, varlıklarının inkâr edilmesi ve 1923’te Cumhuriyet’in kurulmasıyla zorla asimile edilmelerinin bir sonucuydu, ancak aynı zamanda 1971 ve 1980 darbelerinden sonra Türkiye’deki tüm sol ve ilerici güçlere karşı uygulanan baskının da bir sonucuydu. PKK öncelikle bir ulusal kurtuluş hareketidir ve gerilla mücadelesi basitçe terörizm olarak sınıflandırılamaz, tıpkı Filistin direnişinin terörist olarak tanımlanamayacağı gibi. Ayrıca, Türkiye’de terörizm teriminin silahsız siyaset biçimlerini tanımlamak için de kullanılabileceğini biliyoruz.
Kürt sorununu çözmek -gerçekten doğru olmayan bir başka terim- silahlı mücadelenin sona ermesinden daha fazlasını gerektirecektir. Bu mücadeleye yol açan nedenler toplum tarafından tanınmalıdır. Kürtler için bazı kültürel ve dilsel haklar bile Kürdistan’daki temel sömürge durumunu değiştirmeyecektir. Dahası, ekonomik olarak kasıtlı olarak geri bıraktırılan Kürt bölgeleri, öncelikle Türk burjuvazisinin hammaddeleri -Irak Kürdistanı’ndan olanlar da dahil- ve ucuz işgücünü sömürmesine hizmet edecektir. Ve Türk burjuvazisi bu konudaki pozisyonundan gönüllü olarak vazgeçmeyecektir. Bu nedenle, gerilla savaşının sona ermesinden sonra bile bu sömürge karşıtı mücadele başka araçlarla devam edecektir – Öcalan ve PKK bunun mutlaka bağımsız bir Kürt devletine yol açmak zorunda olmadığını açıkça belirtmiş olsalar da. PKK, fesih bildirgesinde, Deniz Gezmiş’in darağacındaki sözlerini benimsemiştir: “Yaşasın Türk ve Kürt halklarının kardeşliği. Yaşasın tam bağımsız Türkiye.” Bahçeli de zaman zaman bu kardeşliği vurgular. Ancak temelde, İbrahim Kaypakkaya’nın bu konuda söyledikleri geçerlidir: Halklar arasında kardeşlikten söz etmek, tam yasal eşitlik sağlanmadığı sürece burjuva aldatmacası olarak kalır. Ve burada daha da ileri gideceğim. Bu sadece biçimsel yasal eşitlik meselesi değil, aynı zamanda ekonomik eşitlik meselesidir. Bu mücadele silahların bırakılmasıyla sona ermeyecek.
Söyleşi: Burak Soyer
